Dag 8-9-10-11-12-13 - Geweldig eiland Tioman ♡!

13 mei 2019 - Tioman Island, Maleisië

Onderweg naar Tioman 
De bus van Malakka naar Mersing is weer prima. Aangezien mijn wekker om 5:00 uur gaat om nog een paar keer te snoozen, vervolgens het hele ochtendritueel van douchen, aankleden, etc te doen en ook nog de grab (taxi) te regelen (super handig via die app, binnen een paar minuten is de taxi er!), om om 7:45 uur de bus te kunnen pakken, ben ik aardig moe en ga ik weer meteen slapen. Af en toe word ik wakker van mijn eigen gesnurk 😂. Onderweg moeten we een keer overstappen in een andere bus en zo'n 4,5 uur later komen we aan in Mersing. Daar kan ik de ferry pas om 16:00 uur pakken, dus ik heb een paar uur over om mijn ferry-ticket te regelen en nog te gaan lunchen. Het ferry-ticket regelen kan ik meteen bij het ferrystation doen en daar blijkt dat ik inderdaad een retourticket moet kopen, maar dat je handmatig je vertrekdatum uit Tioman kan aanpassen. Handig dus, omdat ik nog niet weet of ik de 14e of de 15e ga vertrekken, omdat dit afhankelijk is van mijn duikcursus. Hopelijk hebben ze toch nog plek op de 10e, zodat ik de 14e al weg kan.

Na het regelen van de ferry ga ik lunchen. Ik heb wel een keer zin in een hamburger, i.p.v. al dat buitenlands eten, dus ga bij KFC naar binnen. Daar overbrug ik de tijd met eten en contacten met het thuisfront.
Zo gaat de tijd snel voorbij en even later loop ik richting ferry, waar ik 1 uur voor vertrek al moet zijn.

De ferry zelf is ook weer prima. Hij doet er ruim 2 uur over en ik besluit maar weer m'n oogjes dicht te doen. Handig als je zo makkelijk overal kan slapen ☺! Ferry, bus, vliegtuig, het maakt me niet uit, ik slaap wel... Ben bang dat Stefan er niet zo makkelijk vanaf komt over een paar weken alleen met 2 kids in het vliegtuig 😉. Sorry schat!

Cheers Chalet
Op Tioman aangekomen ga ik direct naar Cheers Chalet, mijn verblijf. Ik heb helaas maar een kamer voor 1 nacht kunnen boeken, omdat het verblijf de rest van de nachten volgeboekt is. Maar misschien heb ik geluk als ik daar aan kom en kan ik toch langer blijven... Helaas! Bij het chalet aangekomen blijkt dat de 1-persoonskamer inderdaad vol zit de andere nachten. Ik besluit later wel langs een ander chalet te lopen, op slechts een paar minuten van waar ik nu zit. Dat is nog maar de enige optie via Booking.com, scoort maar een 6,4 en als ik de recensies lees schijnt het niet goed te zijn. Ojee! Maar ja, ik moet toch ergens slapen... Ik zit buiten op mijn veranda als er een meisje/vrouw (ik noem mezelf eigenlijk ook nog gewoon meisje haha 😂) naar buiten loopt 2 kamers naast die van mij. Ik zeg haar gedag en vraag aan haar of ze de andere plek kent waar ik heen zal moeten om te verblijven en misschien een leuk restaurantje in de buurt weet, omdat het inmiddels al 19:00 uur geweest is en ik aardig honger heb. Ze zegt van niet, omdat ze ook pas vandaag is aangekomen. We besluiten samen te gaan eten. Naomi (30) heet ze en komt uit Londen. Daar werkt ze in een botanische tuin en daarom is ze hier in Maleisië, om verschillende flora en fauna voor haar werk te bekijken. Ze reist in totaal 3 weken, die allemaal door haar werk betaald worden. Wat een luxe, zo'n baan die jouw vakantie betaald! Wat een luxe, überhaupt een baan, want die heb ik niet eens... 🤣. Maar misschien kan ik op dit moment, na een stressvol jaar bij mijn vorige werkgever, zeggen dat het juist luxe is om geen baan te hebben en even nergens aan gebonden te zijn... Ik probeer er in ieder geval zoveel mogelijk van te genieten!

Fijn gezelschap
Naomi en ik vinden niet echt veel restaurantjes waar mensen zitten. We vragen ons überhaupt af waar alle toeristen zijn op het eiland... 🤔! Ik had hier plekken vol met backpackers verwacht, maar blijkbaar is het deze maand erg laag-seizoen, vanwege de Ramadan. Hmm, daar gaan we nog zo'n kleine maand last van hebben, want de Ramadan duurt geloof ik tot eind mei. Ach ja, lekker rustig heeft ook zo zijn voordelen!
We vinden uiteindelijk een plekje waar wat mensen zitten en het er ook nog redelijk gezellig uit ziet. Natuurlijk moet je hier in Maleisië echt niet onze standaarden verwachten, maar ik was het al gewend vanuit Vietnam, Cambodja, Thailand en Sri Lanka, dus heb mijn 'eisen' al flink aangepast 😉. Het eten is erg lekker en Naomi is ook nog eens erg leuk gezelschap! Na het eten gaan we nog op zoek naar een plekje waar we wat drankjes kunnen doen, maar omdat ze niet echt een plekje hebben waar we alcohol kunnen drinken (er schijnt hier een leuk restaurant/bar te zijn waar je je eigen alcohol mee kan nemen als je daar wat eten bestelt, maar wij hebben dus al gegeten), besluiten we terug te gaan naar Cheers Chalet om daar een biertje te kopen en in de tuin te gaan zitten. We kletsen nog gezellig wat en ik ga uiteindelijk om 23:00 uur slapen. De dag is lang genoeg geweest.

Tioman Dive Center
De volgende dag heb ik afgesproken om even bij de duikschool binnen te lopen, om te kijken wanneer ik kan starten.
Ik slaap wat uit en als ik even later in de gezamenlijke douche sta naast mijn kamer, kom ik ineens tot de ontdekking: shit, mijn handdoek ligt nog op mijn kamer...! Hier sta ik dan, helemaal nat, zonder handdoek. En nu... 🤔?? Uiteindelijk los ik het op door mijn rok zo ongeveer om mijn lichaam heen te slaan, maar het past niet helemaal en half met mijn billen nog bloot loop ik snel naar mijn kamer. Gelukkig kom ik niemand tegen. Weet niet of de moslims hier het zo op prijs hadden gesteld als ze mij zo gezien hadden... 😂. Ik moet er nog een beetje aan wennen, dat je als backpacker moet zorgen dat je al je spullen mee moet nemen naar de badkamer en niks moet vergeten...

Ik loop naar de duikschool, Tioman Dive Center, en tref Melissa, een van de dames waar ik eerder mee gemaild heb over mijn duikcursus. Ze is erg aardig en ik heb direct een prettig gevoel bij haar. Aangezien zij niet mijn duik-instructeur gaat zijn, hoop ik dat hij net zo fijn is. Hij is vandaag een dagje vrij, maar ik kan hem morgen ontmoeten als ik wil.
Melissa legt me vanalles uit over het duiken. Helaas kan ik pas de 11e starten, maar nu blijkt dat ik tóch gewoon de 14e (zoals eigenlijk gepland in mijn schema) al de ferry terug kan pakken, alleen dan wel 1 of 2 ferries later. Hierdoor kan ik toch nog op tijd door naar Kuala Lumpur. Er zal naast mij maar 1 andere cursist zijn, wat ik erg fijn vind, omdat ik eerlijk gezegd nogal nerveus ben voor de hele duikcursus 😳. Daar waar Stefan zegt duiken zó relaxed te vinden, kan ik me daar nog helemaal niks bij voorstellen, want ik als controlfreak vind het best spannend dat je onder water niet alles onder controle hebt. Nou ja, je kunt het best onder controle hebben, maar omdat ik dus nog moet leren, heb ík dat niet, en je kunt niet zomaar ineens heel snel naar boven als het even niet goed gaat, vanwege de druk die dan op je oren komt. Ik leg uit aan Melissa dat ik eigenlijk nogal bang ben en vertel over mijn situatie tijdens mijn proefduik in Nederland een maand geleden. Daar moest ik tijdens een oefening onder water uitademen, zodat ze bellen kunnen zien. Je neemt dan het mondstuk uit je mond en ademt langzaam uit. Maar ík ademde dus vervolgens, met het mondstuk nog uit, ook weer in, en kreeg zó'n sloot water binnen dat ik helemaal in paniek raakte, omdat ik geen adem meer kon halen en niet wist wat ik moest doen. Melissa geeft me aan dat ze extra op mij kunnen letten, omdat we maar met z'n tweeën zijn tijdens de cursus, dus dat stelt me wat meer op mijn gemak. Ik zeg dat ik morgen terug kom om al het papierwerk in orde te maken en ga met een redelijk gerust gevoel weg bij de duikschool. Blijft toch wel spannend zo'n duikcursus!

Tioman Peladang Chalet
Hierna loop in naar het andere chalet om te kijken wat voor kamer dat daar is. Ik moet immers nog een slaapplek voor de komende nachten regelen. De kamer ziet er hartstikke prima uit. Een stuk groter dan mijn vorige chalet en ook nog eens met eigen douche en wc! En nog goedkoper dan de vorige, terwijl dit dus eigenlijk een 2-persoonskamer is. Ik begrijp dus niks van alle slechte reviews! Ik besluit in te checken (wel online, want via Booking.com heb ik een leuke aanbieding die ik niet wil mislopen, Hollander dat ik ben 😉!)
Ik doe vlug nog even wat boodschapjes en installeer al mijn spullen.

Strand en zandvliegen 😳!
Hierna besluit ik lekker naar het strand te gaan om te relaxen. Naomi is vandaag snorkelen, dus die zie ik pas vanavond weer om samen te eten. Het strand is heerlijk rustig! Direct kom ik 2 Nederlandse meiden tegen waarmee ik aan de praat raak en me uitnodigen voor de lunch, maar ik sla over, want wil echt even relaxen en heb nog geen honger. Heerlijk lig in daar en schrijf af en toe vast stukjes voor mijn blog en geniet van alle rust en kalmte om me heen. Doordat de meiden zijn gaan lunchen is er echt letterlijk niemand! Alleen een stukje verderop. Wat een rust! Ik prijs mezelf gelukkig dat ik hier op dit moment kan zijn! Even later ga ik het water in, wat ook echt zó heerlijk is!
Later heb ik honger, maar omdat het eettentje dicht is (ik begrijp er nog steeds niks van dat het hier zo rustig is), ga ik maar terug naar mijn chalet en eet daar wat en zit heerlijk buiten op de veranda van mijn chalet. Hier kom ik de komende dagen wel door!

Het is alweer wat later in de middag als ik besluit terug te gaan naar het strand om een strandwandelingetje te maken over het gehele stuk. De zon schittert op het water en geeft me een geweldig uitzicht!
'Lucky me again', denk ik! (Stom dat je, nu je ineens zoveel in het Engels praat, ook ineens in het Engels gaat denken...)

Aan het einde van het strand kom ik bij een stukje met allerlei rotsen. Hier vind ik wat kleine schelpen die ik op raap. En daar ga ik weer, denk ik... Voor ik het weet heb ik allerlei schelpen en mooie stenen verzameld, die ik graag meeneem naar Nederland, voor bij ons mam op het kerkhof. Iets wat ik eigenlijk elk jaar weer doe als ik op vakantie ben. Inmiddels ligt haar graf vol met kleine schelpen, grote schelpen, kleine stenen, grote stenen en een lavasteen uit verschillende landen als o.a. Turkije, Griekenland, Rhodos, Thailand en Sri Lanka. Ik vraag me wel af hoe ik dit makkelijk in mijn backpack meeneem... 🤔. Maar dat zien we later wel. Weggooien kan altijd nog...

Na een tijdje weer terug op mijn plekje aan het strand geniet ik nog even van het water en besluit om richting Naomi te lopen om te kijken of ze mee de zonsondergang wil kijken. Daar aangekomen bleek ze hetzelfde aan mij te willen vragen, dus even later genieten we samen van het mooie uitzicht.
Inmiddels zit ik helaas wel onder de jeukende rode bulten en vlekken over heel mijn lichaam, van alle zandvliegen die me goed te pakken hebben gehad. Shit, wat jeukt dit!!

Na de zonsondergang gaan we allebei terug naar onze eigen kamer om te douchen en doe ik heerlijk op mijn gemakje. Ik denk aan Stefan die zich nu al tig keer aan mij geïrriteerd zou hebben dat ik zo langzaam doe 😉😂. Ook kom ik tot de ontdekking: wat een fijne kamer zeg en hoe luxe om je eigen douche en wc te hebben! Ik ga tijdens mijn reis nog vast genoeg hostels met slaapzalen en gezamenlijke badkamers tegenkomen, dus hier kan ik even flink van genieten de komende dagen! Opnieuw denk ik: hoezo hebben deze chalets zulke slechte scores?!

Even later gaan Naomi en ik eten bij Tioman Cabana, schijnbaar het gezelligste tentje van heel Tioman. Ik bestel 'seafood noodle'. Mmm wat lekker is dit!! Een flink bord vol met noodles met heerlijke saus en allerlei vissoorten! Mijn lekkerste maaltijd tot nu toe in heel deze vakantie!
Naomi en ik kletsen volop en genieten van de live muziek die 2, volgens mij toeristen, op hun gitaar spelen en zingen in ons restaurantje. En voor wie nu denkt: dit is een flink party eiland, heeft het helemaal mis 😂! Tioman lijkt in de avond zowat uitgestorven. Als we uiteindelijk rond 22:30 uur vertrekken en de ober de deur achter ons op slot doet, vragen we tot hoelaat ze open zijn en blijkt sluitingstijd eigenlijk al een half uur geleden te zijn. We lopen naar Cheers Chalet, waar Naomi verblijft en gaan nog even in de tuin zitten. Kort daarna gaat Naomi slapen en regel ik nog even wat dingen op internet. Dat is tot nu toe het enige wat niet goed is bij mijn chalet: de Wi-Fi. Whatsappen kan ik bij de receptie, maar verder lijkt internet super traag, dus kan ik niet op mijn mail of Booking.com ofzo kijken. Uiteindelijk wandel ik op mijn gemakje naar mijn chalet, een paar minuten verderop en ga ook slapen. Van slapen komt helaas niet veel want de hele nacht door word ik wakker van flinke jeuk en ik heb mezelf inmiddels flink zitten krabben. Ik hoop dat dit van de zandvliegen komt, maar even twijfel ik en denk aan de slechte reviews van het chalet en ben bang dat het bedwantsen zijn. Het zal toch niet... 😳!
Gelukkig blijkt dit uiteindelijk niet te zijn wordt hier verteld en komt het inderdaad van de zandvliegen.

Hike naar Juara Beach
De volgende dag hebben Naomi en ik afgesproken om samen een wandeling/hike te doen naar Juara Beach, aan de andere kant van het eiland. We spreken af om 10:00 uur bij haar chalet en vragen aan de eigenaar hoe we moeten lopen. Die lijkt ons voor gek te verklaren dat we dit gaan doen en vertelt ons dat de hike zo'n 2,5 - 3 uur is. Eigenwijs als we zijn gaan we toch. De eigenaar adviseert ons nog even een grote stok mee te nemen die hij daar heeft staan, zodat we eventueel wat takken of slangen kunnen wegmeppen. Slangen... 🤔😳?!
Enthousiast gaan we op pad en we zijn nog geen kwartier onderweg als ineens Naomi's hele rubberen zool onder haar sportschoen uit is. Oké, en nu? Zo kunnen we geen 3 uur lopen... Naomi denkt om maar zonder de zool te gaan lopen, maar ik opper dat ze misschien wel lijm hebben in een winkeltje. We lopen een klein winkeltje in en inderdaad: lijm voor rubber zolen. Naomi lijmt de zool vast en besluit er mee te gaan lopen. We hebben er eerlijk gezegd niet echt vertrouwen in, maar we zullen zien hoelang het houdt...

De hike zelf is behoorlijk pittig! Daar waar ik eerst nog dacht dat het een 'wandeling' is, is het een flinke 'klim' omhoog midden in een soort van jungle-omgeving tussen planten, bomen en rotsen. Van tevoren zei ik nog tegen Naomi dat we halverwege anders wel een taxi kunnen pakken als het té pittig is, maar midden in de jungle is natuurlijk geen taxi te bekennen 😂. Na zo'n 1 - 1,5 uur lopen ben ik echt behoorlijk kapot en ben ik er stiekem wel klaar mee. Ik denk dat ik nog nooit zoveel gezweet heb, gadver! Maar we moeten door, want je kunt niet ineens de jungle uit en je weet ook niet of terug korter is dan het stuk wat nog komt. Oh my god, waar zijn we aan begonnen?! Ik grap nog even dat er morgen een stuk in de krant staat met als titel "2 meiden verdwenen in de jungle van Tioman" 🤣. Even verderop zien we een groepje apen die niet al te enthousiast op ons reageren. Na een paar foto's lopen we snel maar door.
Na een tijdje komen we een ander groepje toeristen tegen, die een gids bij zich hebben. Ze zeggen ons dat zij ongeveer 3 km gelopen hebben. De hele hike is 7 km, dus dit betekent dat we al over de helft zijn!
Poeh, het einde lijkt eindelijk meer en meer in zicht te komen! De temperatuur is inmiddels ook wat aangenamer en het zijn niet meer zoveel trappen omhoog lijkt wel. Gelukkig! Na in totaal 2 uur vanaf 'ingang' hike komen we aan bij Juara Beach. Het is een mooi stukje strand, maar beiden vinden we het niet zo mooi als het strand aan onze kant. We duiken vlug het water in om al het zweet van ons af te spoelen! Super trots op onszelf dat we dit gedaan hebben in slechts 2 uur!!
Snel lunchen we wat en besluiten we daarna de taxi terug te pakken, want Naomi heeft een half uur later afgesproken met iemand van het eiland om nog een andere hike te doen, voor haar werk.
Ik besluit om nog even het strand op te zoeken en loop nog even langs de duikschool om al het papierwerk in te vullen.

Nog meer 'vrienden' 
In de avond komt Naomi me halen en zegt dat een paar andere toeristen met ons willen eten. Het zijn Juan uit Mexico, Flore uit Argentinië en Angela uit Andorra, die elkaar onderweg op hun reis zijn tegen gekomen.
We gaan weer gezellig naar het restaurant waar we gisteren zo lekker hebben gegeten. Dit keer bestel ik de 'chicken rice', een bord vol met heerlijke rijst met groenten en kip. Geweldig lekker ook weer! De anderen zijn super gezellig en samen kletsen en lachen we wat af. Juan, Flore en Angela blijken ook de hike gedaan te hebben. Omdat iedereen uiteindelijk best moe is van de hike van vandaag gaan we op tijd slapen. Van Angela krijg ik tea tree oil, die ik op mijn rode bulten kan doen tegen het jeuken. Ik hoop dat het werkt, want dít keer wil ik graag goed slapen. Morgenochtend start ik met mijn duikcursus, spannend!
Bij mijn chalet aangekomen kom ik binnen en zie ik boven in de hoek bij het plafond ineens een beest zitten. Eerst denk ik dat het zo'n gekko is, die hier overal in en om huisjes zitten, maar als ik dichterbij kom denk ik: f*ck, dit is volgens mij een kakkerlak... 😱! Een mega-kakkerlak, zo groot heb ik volgens mij nog nooit gezien! Shit, wat nu?! Weghalen durf ik niet. Oké, misschien tóch die slechte recensies... Morgen vraag ik wel om een andere kamer na het duiken. Maar nu?? Ik weet niet of ik wel kan slapen, wetende dat die kakkerlak hier zit... Ik besluit naar de receptie te lopen, zodat ze me nu al een andere kamer kunnen geven. Helaas! Dikke pech, want de receptie is al gesloten... Tja, er zit niks anders op dan te proberen te slapen. Aan meneer de kakkerlak vraag ik of ie netjes daar wil blijven zitten. Ik doe de lamp uit en probeer te slapen. Na ongeveer een half uur doe ik maar weer de lamp aan, om te kijken of ie er nog zit, maar meneer de kakkerlak is verdwenen! Ik weet niet of ik hier blij mee moet zijn of juist niet. Inmiddels kan ie dus overal in de kamer zitten en straks zit ie ergens naast mij... Gadver! Ik slaap rommelig.

Duik-teleurstelling!
De volgende ochtend ben ik wat nerveus als ik richting Tioman Dive Center ga, maar ik heb er op zich toch ook wel zin in. De afgelopen dagen zei ik telkens dat ik wilde dat het al voorbij was, omdat ik het zo spannend vind.
Ik ga bij mijn duik-instructeur Kaj zitten, die ik de vorige dag nog ontmoet heb en we wachten op een jongen die ook de duikcursus gaat doen. We zijn dus maar met z'n tweeën, dus dat is fijn!
Eerst beginnen we met wat theorie. We kijken een paar filmpjes en later vullen we wat vragen in en doen een quiz. Op zich gaat de theorie me aardig af. Nu de praktijk nog...! Aangezien het weer nu goed is om het water in te gaan en we wat slaperig worden van de filmpjes gaan we aan de slag met de praktijk. We leren alles over hoe we de tank en het vest moeten vastmaken. Dit deel kende ik al grotendeels, omdat ik dit tijdens mijn proefduik in Nederland al gezien had. We zoeken een masker en zwemvliezen uit en passen de wetsuit.
En dan is het tijd om het water in te gaan. Met tank en al op de rug lopen we richting het strand, omdat we eerst vanaf het strand gaan oefenen. Jee, wat is die tank op je rug zwaar zeg!
Eenmaal het water in voel ik me direct niet helemaal comfortabel bij het ademen via het mondstuk. Normaal gesproken bij snorkelen moet ik hiermee ook altijd even oefenen, dus ik geef aan dat het wel lukt, maar dat ik nog even wil oefenen. Even later doen we de oefening waar ik zo bang voor ben, die waarbij je het mondstuk uit moet doen en dan moet uitblazen. Het gaat weer niet geweldig en direct bij het inademen ga ik weer wat panieken en loopt mijn hele masker vol met water. Hier ga ik nog meer van panieken, dus ik schiet direct naar boven. We proberen het nog een keer en Kaj geeft aan dat ik eerst moet focussen op mijn mondstuk en dat het masker later wel komt. De oefening met het mondstuk gaat ietsjes beter, dus ik probeer hierna de oefening om mijn masker te legen, maar ben erg gestresst. Het water uit mijn masker laten lukt me niet, want het lukt me niet om door mijn neus uit te ademen. In plaats daarvan adem ik door mijn mond en ik krijg het niet voor elkaar. Ik ben inmiddels erg gestresst en heb mijn ademhaling niet goed onder controle. Jee, als ik dit niet eens op 1,5 m diep kan, hoe moet dit dan straks op 18 m diep?! Ik begin nog meer te stressen. We proberen het nog een keer, maar al met het naar beneden gaan voel ik me niet op mijn gemak met mijn ademhaling en de oefening lukt opnieuw dus niet. Ik schiet weer naar boven en inmiddels ben ik zó gestresst dat ik denk dat ik het niet kan en niet durf. Kaj geeft me even tijd om mijn ademhaling te oefenen, zodat mijn duikbuddy zijn oefeningen kan doen. Tijdens het oefenen van mijn ademhaling gaat er vanalles door mijn hoofd en merk ik dat ik totaal niet op mijn gemak ben. Ik ben inmiddels zo gestresst dat alles in mij zegt dat ik het water uit wil en wil stoppen met mijn cursus! Stoppen, nu al! Mijn gedachten gaan alle kanten op: Wil ik dit wel? Kan ik dit wel? Wil ik wel stoppen? Straks kan ik het misschien toch als ik nog even oefen? Maar durf ik het dan straks wel op 18 m diep, want dan kan ik niet zomaar naar boven als het mis gaat? Maar in mij blijft het zeggen dat ik dit echt niet wil. Niet nú! Misschien straks? Misschien een dag later? Ik geef aan dat ik nu het water uit wil en vraag wat mijn opties zijn om later eventueel nog verder te gaan. Kaj geeft me tijd om te lunchen en rustig na te denken en zegt dat ik het later kan laten weten.

Aan de ene kant baal ik dat ik wil stoppen, want alles onder water zien lijkt me mooi en Stefan, kids en ik gaan later ook nog naar Mabul Island, 1 van de mooiste duikplekken ter wereld, dus zou dat graag willen zien. Maar aan de andere kant ben ik zó bezig met mijn angst, dat ik niet verder wil. Ik wil ergens niet nu al opgeven, maar ik kan het gewoon niet. Ik durf het écht niet en raak telkens in paniek. De paniek overheerst inmiddels en dan gaat het niet meer werken denk ik. Ik ga op een bankje zitten en de tranen rollen over mijn wangen. Wat voelt dit als falen zeg!! Falen en opgeven!! En dat is zó niet des Renates, want opgeven staat niet in mijn woordenboek!
Ik voel me klote en wil graag met Stefan overleggen, dus bel hem via Whatsapp. Helaas krijg ik Stefan niet te pakken. Ik besluit te gaan lunchen en weer gaan mijn gedachten alle kanten op. Ook check ik even bij Bas, een vriend van mij, die ook duikt, of hij me misschien later in Nederland zou kunnen helpen, zodat ik misschien toch ooit mijn cursus kan afronden. Helaas niet nu, dus geen duiken bij Mabul voor mij, maar dan ga ik daar maar snorkelen. Bas is duikmaster en mag me geen duikcursus geven, maar hij wil me wel helpen met de oefeningen. Dan kan ik dat op mijn gemakje ooit nog proberen. Fijn! Dankjewel Bas!

Mijn besluit staat inmiddels zo goed als vast, maar had graag nog even met Stefan overlegd, maar krijg hem nog steeds niet te pakken, dus ga ik terug naar de duikschool en laat weten dat ik stop. Een vervelende beslissing, waar ik me erg klote bij voel, maar het is niet anders. Melissa van de duikschool is erg lief voor me en begrijpt me. Ze geeft aan dat ook zij denkt dat dit nu beter voor me is en geeft me nog even een knuffel. Tja, dat was dan mijn duikavontuur! Wat een failure zeg!! Balen en falen 😢!! Ik had het zó gaaf gevonden als ik hier, in mijn eentje op míjn trip, mijn duikbrevet hadden kunnen halen, maar helaas...!

Later op de dag spreek ik Stefan over mijn duik-avontuur als ik bij Cheers Chalet zit. De mensen daar zijn zó aardig. Omdat iedereen op het eiland zich afvraagt wat ik toch allemaal heb op mijn lichaam aan rode bulten en plekjes en ze zandvliegen ook gewend zijn, komt de eigenaar met een potje aan met een of ander menthol-goedje en zegt dat ik dit moet gebruiken. Het is een soort van witte zalf die ik op smeer. Aangezien het nogal veel plekken zijn en Stefan dus ineens belt komt de eigenaresse me helpen met insmeren. Inmiddels zie ik er belachelijk uit met allemaal witte plekken zalf over mijn hele lijf 😂. Maar het hélpt wel!

De rest van de dag heb ik nog een klotegevoel. Ik besluit dat ik mijn plannen ga omgooien en Tioman de volgende dag, de 12e, al ga verlaten i.p.v. pas de 14e. Tioman heeft me niet meer zoveel te bieden: mijn duikcursus heb ik niet gered en ik zit onder de jeukende bulten van de zandvliegen... Ik doe op mijn gemak en op internet check ik wat dingen voor het vervolg van mijn reis. Uiteindelijk bedenk ik: ik blijf tóch 1 dag langer in Tioman. Ik wil mijn einde van Tioman niet laten beïnvloeden door mijn vervelende duikervaring hier en het iets 'negatiefs' maken. Ik heb hier immers ook hele mooie dagen gehad!

Afscheid van Naomi
Naomi en ik spreken af om samen te eten. De anderen hebben laat geluncht en hebben geen honger, dus zien we later. We zoeken een ander plekje dan waar we de afgelopen dagen hebben gegeten. Het is zaterdag en het lijkt wat drukker op het eiland. We vinden een leuke plek waar ze heerlijke 'bbq seafood' hebben en ik bestel een lekker visje voor op de barbecue met Chinese rijst met groenten. Hele goede keuze, mmm!! Vanavond is Naomi's laatste avond hier. Na het eten lopen we over het strand op zoek naar de anderen die we uiteindelijk gewoon bij Cheers Chalet vinden. We kletsen gezellig en ik bedenk me dat mensen ontmoeten hier op mijn reis toch een stuk makkelijker gaat dan gedacht.
Van Naomi neem ik afscheid, want zij gaat haar tas pakken. Na een tijdje gaan ook Angela en Flore slapen en blijf ik nog gezellig kletsen met Juan. Inmiddels is het hier 0:00 uur, dus de start van Moederdag en krijg ik van Stefan en de kids een lief filmpje ❤! Even later ga ook ik richting mijn chalet, want inmiddels is het al 0:45 uur en ben ik aardig moe.

Moederdag 
Ik besluit de volgende dag lekker uit te slapen en zet mijn wekker op 9:30 uur. Ik snooze nog een paar keer en sta op om te gaan douchen. Vandaag doe ik lekker op het gemakje.
Ik besluit een fiets te gaan huren, dus loop richting Cheers Chalet. Ik wil naar ABC Beach en Panuba Beach, wat een stuk verderop is. Onderweg stop ik nog even bij het ferrystation om de ferry voor morgen te regelen, maar aangezien ze pas om 13:30 uur open blijken te gaan gok ik er morgen maar gewoon op.
Ik fiets verder en na wat navragen kom ik bij een brug richting ABC Beach. Het lijkt alsof ik mijn fiets niet mee kan nemen en parkeer hem ergens. Zonder fietsslot, want dat schijnt hier allemaal normaal te zijn, dat ze niks jatten 😉. Ik loop de brug over en kom uiteindelijk aan bij ABC Beach. De man waar ik als laatste de weg aan vraag ziet ook weer mijn bulten van de zandvliegen en geeft me een potje om me in te smeren. Een andere man die er naast zit ziet me wat stoeien met de zalf en komt me helpen. Hij neemt het potje over en smeert me in. Dit is weer een andere soort zalf dan ik eerst had en dit keer zie ik er nóg belachelijker uit dan voorheen, dat verschillende toeristen later vragen wat ik gedaan heb. Ik heb niemand anders op het eiland gezien die er zo belachelijk uit ziet met vlekken als ik heb 😂. De beestjes vonden me blijkbaar goed bloed hebben 🤣.

Bij ABC Beach struin ik over het strand en zoek weer allerlei schelpjes. Ik heb een klein glazen potje hier gekocht wat ik mee naar huis wil nemen en ik bedenk dat het misschien wel mooi is dat ik hier op Moederdag wat kleine schelpjes zoek om in het potje te doen, zodat ik dit later op het kerkhof van ons mam kan zetten. Een hele tijd zoek ik allerlei kleine schelpjes en steentjes. Hier kan ik altijd uren mee bezig zijn. Lekker met mijn voetjes in het water over het strand. Lekker op mijn gemakje.

Als ik genoeg schelpen verzameld heb (oké, nu kan ik het écht niet meer allemaal meenemen, dus moet straks in mijn chalet echt uitzoeken welke ik wel/niet in pak voor thuis, want het zijn er zóveel... 😳!), ben ik inmiddels redelijk aan het einde van ABC Beach aangekomen. Hierna wil ik door naar Panuba Beach, een soort van klein privé-strandje. Om daar te kunnen komen moet je eerst een klein stukje een klim naar boven doen. Volgens de eigenaar van Cheers Chalet was dit maar 5 minuten, dus dat moet me wel lukken in mijn eentje. De man van de zalf heeft er inmiddels 10 minuten van gemaakt en als ik even later aan iemand vraag of dit de juiste klim naar boven is voor Panuba Beach, vertelt iemand anders me dat het ongeveer 15-20 minuten is. Hmm... Hopelijk valt het mee! Ik start mijn klim en bedenk me dat ik gewoon op mijn slippers ben. Niet handig...! De klim is hier en daar wat pittiger dan de hike die ik met Naomi deed, omdat je niet goed ziet waar het pad is. Ik klim bovenop een steen en blijk direct al verkeerd te zijn... Onderweg hoor ik allerlei geluiden in de bosjes en hoop ik dat dat geen slang is. Waar ben ik in godsnaam aan begonnen in mijn eentje... 😱?! Een stukje verderop schuif ik uit met mijn slipper en val een heel klein stukje naar beneden. Was ook niet echt handig die slippers 😉!
Uiteindelijk valt het allemaal mee en kom ik, zo'n kwartier later, aan bij Panuba Beach. Als ik langs het resort loop wat hier zo ongeveer als enige gebouwd is, zie ik het prachtige strand al! Wauw! Wat een mooi plekje om hier Moederdag te vieren! Het is natuurlijk ook een beetje míjn dag, maar het is gek om hier zonder mijn gezin te zijn. Ik had ze liever hier bij me gehad!
Ik leg mijn spullen op een steen en ga het water in, héérlijk afkoelen! Een stukje verderop naast mijn spullen zie ik een paar apen. 1 aap komt wel aardig dichtbij de steen waar mijn spullen liggen, dus ik ga er snel uit, omdat ik niet wil dat ze mijn spullen meenemen.
Het is lunchtijd en ik trakteer mezelf op een lekkere hamburger. Ik geniet van het uitzicht en alle rust om me heen! Ondertussen schrijf ik wat aan mijn reisblog, met het ruisen van de zee op de achtergrond. Dit is toch genieten!
De burger is súper lekker en wordt me zowat uit mijn handen gekeken door 2 katten die bij me in de buurt komen zitten en even later beiden teleurgesteld afdruipen als ze niks hebben gekregen. Ik schrijf nog wat verder en besluit uiteindelijk weer terug te gaan. Het is al 15:00 uur geweest en ik moet ook nog de hike terug doen en dan het hele stuk richting mijn fiets terug lopen. Het is een mooie middag geweest!

Later bij mijn chalet bel ik ons mam (stiefmoeder) om haar een fijne Moederdag te wensen. Ik bel ook even met Stefan en de kids. Fijn ze weer te zien, hoewel Xavi wat druk bezig is en mij niet echt lijkt te willen spreken. Dat is wel moeilijk als ik dat zie en voelt niet fijn! Later begrijp ik van Stefan dat Xavi me nogal mist en het moeilijk vindt om te bellen. Ach germ! Is ook niet niks voor die mannen om hun mama zolang te moeten missen! Maar gelukkig zijn ze bij papa in goede handen en is het 'nog maar' 2,5 week voordat ik ze weer zie.

Ondertussen regel ik het hostel voor morgen in Kuala Lumpur en de bus van Tanjung Gemok daarheen. Eerst moet ik met de ferry vanaf Tioman naar Tanjung Gemok. Wordt weer een lange reisdag...

Ik krijg een bericht van Juan die laat weten dat ze richting strand zijn en of ik ook kom, dus wat later loop ik richting strand. Aangezien zij nog moeten douchen blijf ik bij hun chalet op hen wachten. Kanis (of Kania, ik weet niet precies hoe ze heet) uit Frankrijk heeft zich bij hen gevoegd. Ze heeft Juan in Singapore leren kennen en hadden hier samen afgesproken. Aangezien Cheers Chalet helemaal volgeboekt is, probeert ze een chalet te boeken bij Peladang Chalet, waar ik verblijf. Na meerdere keren te proberen lukt het haar niet, dus bied ik aan dat ze bij mij kan slapen. Ik heb toch 2 bedden.

Voor het eten bel ik nog even mijn schoonmoeder om haar een fijne Moederdag te wensen. Mijn schoonouders zijn bij Stefan, dus ik kan ook de kids weer even zien. Gelukkig gaat het dit keer beter met Xavi en wil ie wel met mij praten.

We gaan met z'n vijven eten bij hetzelfde restaurant als waar Naomi en ik gisteren gegeten hebben. Dit keer bestel ik een tonijn voor op de barbecue. Lekker! Juan, Flore, Angela, Kanis en ik proosten op míjn Moederdag, dus dat is erg lief! Fijn om toch niet helemaal alleen te zijn!

Kakkerlakken 😱!
Na het eten kletsen we nog een tijd bij het chalet en neem ik uiteindelijk afscheid van Angela, Flore en Juan. Kanis loopt met mij naar ons chalet. We pakken onze spullen en ineens schrikt Kanis, want er loopt een kakkerlak onder haar spullen vandaan 😱! Oh my god, oh my god! Als ze verder kijkt, ziet ze bij haar eten wat ze eerder op de kamer had gezet dat daar een andere kakkerlak zit 😳. Die komen dus blijkbaar op eten af! We panieken een hele tijd met z'n tweeën, maar durven allebei de kakkerlak niet weg te halen of iets eroverheen te zetten. Als er even later een derde kakkerlak loopt gillen we allebei 😱! De receptie is gesloten, dus we kunnen niet van kamer wisselen. Uiteindelijk stuurt Kanis Juan een bericht en komt hij vanaf het andere chalet om ons te redden! Hij heeft een spray van daar waarmee hij 1 kakkerlak doodt. Helaas kunnen we de andere 2 niet meer vinden, maar de kamer is inmiddels zo onder gesprayd, dat we hopen dat ook die 2 dood zijn. We zijn er niet echt gerust op 😉.
Het hele kakkerlak-drama kostte ons uren en als we uiteindelijk de backpacks gepakt hebben moeten we echt gaan slapen, want 5 uur later gaat mijn wekker alweer, om op tijd bij de ferry te kunnen zijn.

Als mijn wekker de volgende ochtend gaat en ik zachtjes met mijn zaklamp van mijn telefoon richting badkamer loop, de lamp aan doe en de deur open, zit daar récht voor de deur in de badkamer wéér een kakkerlak 😳! Shit! Kanis slaapt nog, dus die wil ik niet wakker maken. Wat nu?! Ik bedenk: oja, de spray! Ik spray het laatste beetje uit de bus op de kakkerlak. Uiteindelijk beweegt ie niet meer en zet ik er een kopje overheen. Gadverdamme! Kanis is er wakker van geworden, dus is er direct niet gerust op. Ik ben blij dat ik hier dalijk kan vertrekken 😉!

Uiteindelijk neem ik ook afscheid van Kanis en loop richting ferry. Ik heb weer een lange reis voor de boeg: eerst 2,5 uur met de ferry en dan nog 6-7 uur met de bus richting Kuala Lumpur, mijn tussenstop om even te relaxen en niks te doen, voordat ik richting Sumatra vlieg voor de jungle-tocht.

Geweldig Tioman!
Wat een avontuur in Tioman! Ik denk met gemengde gevoelens terug aan de afgelopen dagen. Wat een mooi eiland, waar ik (ondanks de kakkerlakken 😉) een fijne plek heb gehad en waar ik leuke mensen heb ontmoet! Ondanks de flinke teleurstelling van het duiken heb ik hier toch een geweldig mooie tijd gehad ❤!

Foto’s

2 Reacties

  1. Anne:
    13 mei 2019
    Genieten weer van deze blog! Alsof ik er bij ben Renate! Geniet er nog van😘
  2. Jef Tils:
    14 mei 2019
    hoi hoi
    Wat een verhalen, ik zou denken dat ik daar was met je mooie verhalen.
    Maar ik heb geen last van zandvliegen, dus ben toch in Mierlo shit.
    Nee duiken is niets voor jouw ( controle freak ) kijk eerst maar eens boven water daar
    is nog genoeg te zien.
    Geniet, het leven is een vat en wat je neemt heb je gehad .
    Groetjes van Els & Jeffrey Bonnuh